Bu yazı aşağıda sunulmuştur:

Ana sayfa vurguları,
Röportajlar ve sütunlar

Yeni Teen Titans #13

KC Carlson tarafından

(Yazarın notu: Bu makale, erken ve eski-doğrudan komik dağıtım günleri hakkında sahne arkası tarihi bir parça-bu yüzden orada tüm süreç bağımlıları için hemen hemen bir tane-ve orada olduğunuzu biliyorum! (İddia edilen) şakalar için bu sütunları yeni okuyan geri kalanınız için, bu vesileyle sonuna kadar atlamanız tavsiye edilir, burada zehirli, hamamböceği, soda kutuları ve akıl hocamla ilgili komik hikayeleri koyduğum zaman, Asla hiç olmadı.)

Şirket ilk başladıktan iki yıl sonra Ocak 1982’de Capital City Dağıtımında (CCD) çalışmaya başladım. CCD sonunda dünyanın en büyük doğrudan pazar çizgi roman distribütörlerinden biri haline geldi ve muhtemelen çizgi roman endüstrisinin işleyişlerinin neredeyse haftaya göre değiştiği ilk günlerde çalışmak için en heyecan verici ve ilginç yerlerden biriydi. . (Ne yazık ki, 90’lı yılların ortalarında, büyük çizgi roman yayıncıları Diamond ile özel olmayı seçti ve CCD’nin 1996’da bu eski rakibin nihai satın almasına yol açtı.) Daha önce her iki kurucu Milton Griepp ve John Davis ile tanışmıştım. İşveren Herman Shiltz ve ben, zamanında satın aldıkları çizgi romanların büyük koleksiyonlarını (kamyonfuller) boşaltmalarına ve sıralamalarına yardımcı olmak için Wisconsin, Madison’a gittik.

Herman, 1975 veya 1976’da ilk tanıştığımda Truckers Union adlı bir plak mağazasında/baş dükkanında çalışıyordu. Wisconsin-Eau Claire Üniversitesi’nde üniversite öğrencisiydim, umutsuzca olmayan çizgi roman satın alacak bir yer bulmaya çalışıyorum ‘ T kampüsten kilometrelerce. Kamyoncular Union yeraltı çizgi romanlarını taşıdı ama ana akım hiçbir şey yoktu, bu yüzden Herman’a neden olmayacağını sordum. Ana akım çizgi romanların yıllar içinde görmediği için artık var olduğunu bilmediğini söyledi. Bu yüzden ona bir çizgi roman koleksiyoncusu olduğumu ve çizgi romanların hala yayınlandığını, ancak bulmak gittikçe zorlaştıklarını söyledim. Ertesi hafta mağazaya döndüğümde, Herman bana o hafta sonu ebeveynlerini ziyaret ederken, okuduğu ve gerçekten keyif aldığı vintage Silver Age Superman çizgi romanlarından oluşan bir koleksiyonla karşılaşmayı anlattı. Daha sonra bana mağazada ana çizgi roman taşımayı denemek istediğini söyledi ve ona neyin mevcut ve neyin iyi olduğu hakkında daha fazla bilgi edip edemeyeceğimi sordu. Bu yüzden düzenli olarak mağazada yardım ettim ve takıldım.

Bu sonraki bölüm hakkında biraz bulanıkım, ancak kamyoncuların zaten Wind (Wisconsin Bağımsız Haber Distribütörleri) veya John ve Milton’ın o zaman çalıştığı Big Rapids dağıtımından alternatif yaşam tarzı dergilerinin çeşitliliği aldıklarına inanıyorum. Sonunda, kamyoncular için de bir çizgi roman hesabı oluşturdular. John ve Milton 1980’de Capital City dağıtımını kurduklarında, Truckers Union’ın CCD’nin ilk hesaplarından biri olduğunu düşünüyorum.

Büyük Bir Karar

Madison’daki boşaltma/sıralama oturumlarından birinde Milton, CCD’nin arka sorun stoklarının bir envanterini yapmasına yardımcı olacak insanlar aradığını bildirdi. Yardım etmeye hazırdım, bu yüzden geceleri bir arkadaşının kanepesine çarparken çizgi roman saymak için birkaç gün Madison’a gittim. Envanter tamamlandıktan sonra Milton bana CCD’de yarı zamanlı bir işle ilgilenip geçmediğimi sordu. Ona katılmayı çok isterimi söyledim. Ancak, hala Eau Claire’de yaşadım ve Madison’a taşınmam için yarı zamanlı bir işten daha fazlasına sahip olmalıydım. Üzgün ​​olduğunu söyledi, ama o zaman mevcut olan tek şey buydu.

İşi alamadığım için hayal kırıklığına uğramış, bu durumu 70’lerin ortalarından beri çizgi roman satın aldığım uzun süredir başkent City Comics sahibi Bruce Ayres ile tartışıyordum (üniversite için Eau Claire’de olmadığımda) . Bana o zamanki karısının Westfield adında yeni bir yeni posta sipariş çizgi roman hizmeti başlattığını ve belki de yarı zamanlı yardıma ihtiyacı olduğunu öne sürdüğünü söyledi. İki iş arasında kalıcı olarak Madison’a taşınmayı göze alabilirdim. Bruce haklıydı ve Sherill bana Westfield’da yarı zamanlı çalışma teklif etti. Açıkçası, orada tanıştığım insanları gerçekten sevdiğim için Westfield’da çalışmakla çok daha ilgileniyordum (özellikle Sherill).

Milton’ı geri aradım ve ona CCD işini almama izin verecek Westfield iş teklifinden bahsettim. Mucizevi bir şekilde, CCD’nin şimdi beni tam zamanlı olarak işe alabileceğini ve aynı zamanda her iki şirket için de çalışmamı istemediğini açıkça belirtti-belki de Westfield CCD’nin büyük bir hesabı olduğu için potansiyel bir çatışma olacağını ücretlendirdi. Sherill ile tekrar kontrol ederek, o zaman başka bir tam zamanlı çalışanı almak için üzücü bir şekilde karşılayamayacağını keşfettim, ancak işler CCD ile işe yaramadıysa onunla tekrar iletişim kurmaya söz verdi. Bu yüzden, her şeyin nasıl işe yaradığı konusunda biraz sinirli, ancak en iyisini yapmaya kararlıyken, CCD’nin iş teklifini kabul ettim.CCD’de, hesapları için sorunların geri çekilmelerini geri çekmeye başladım, ancak çizgi roman endüstrisi hakkındaki bilgilerimin derinliklerini yavaş yavaş fark etmeye başladıkça (ve bir lise öğrencisi olarak dağıtımdaki önceki görevimi), beni ana çalışmaya taşıdılar. İşlerinin bir parçası – haftalık dağıtım. O zamanlar yeni çizgi romanlar günü Cuma günü oldu, ancak fiziksel dağıtım süreci aslında her hafta CCD’nin kamyonunun Wisconsin, Madison’dan ayrılacağı Çarşamba günü, Illinois, Sparta’daki yeni çizgi romanları almak için – o zaman – o zaman – o zaman – o zaman – Çoğu çizgi roman World Color Press’te basıldı. Kamyon genellikle gerçek dağıtım sürecinin başlayacağı Perşembe öğleden sonra Madison’a geri dönecekti. İlk olarak kamyonun fiziksel boşaltılmasıydı.

Sarı Bölge, çizgi romanların yüklenmesi ve boşaltılması içindir

Erken CCD deposunun bir yükleme iskelesi olmadığından, kamyonun yüzlerce kutusunun elle boşaltılması gerekecekti. Gerçek boşaltılmadan önce, birisi bir bağlantı hattı derler, bu haftanın tüm ürünlerinin dağıtılacak ürünlerinin tam bir listesi. Bu bağlantı çizgisinden, deponun zemini çizgi romanların başlıklarıyla önceden işaretlenecekti. Marvel ve DC çizgi romanları her zaman depo tabanının ön cephesindeydi. (Onlar dağıtılacak en çok kopyaya sahip başlıklardı ve mevcut fiziksel alanın çoğunu alıyorlardı.) Daha küçük başlıklar, ön cephenin arkasında – sırayla – sıralanırdı.

İlk başta, çizgi roman kutuları (ya da o sırada yeterli insanımız olsaydı, bir dizi insanı “zincir yağladıysak”) yerleştirilecekleri noktaya kadar taşınmalıdır. Daha sonra, patronlar bazı portatif roller platformları satın aldı, bu da kutuları deponun uzunluğunu elle kravat hattına yerleştirecekleri yere yuvarlamamıza izin verdi. Silindirler, uzun mesafe boyunca sırt ve omuzlarda çok fazla aşınma ve yıpranma ve yıpranma kurtardıkları için çok sevildiler.

Kamyon boşaltıldıktan ve her şey yerleştikten sonra, her şey sayılmalı ve kutular hızlı bir şekilde hasar için denetlenmelidir. Çizgi romanlar – özellikle o günlerde – kötü şöhretli bir şekilde kırılgan olduğu ve hesaplarımızın çoğu, müşterilerinin çoğu olduğu için anlaşılır bir şekilde yapışkanlardı.

Envanter ve incelemeden sonra, çizgi roman kutularını dikkatlice açtık ve uzun tablolarımızda bağlantı hattını kurduk. Bu iş tabloları, hepsi sıralandıktan sonra güçlü, uzun, büyük ve nispeten sorunsuz olmaları gerektiğinden, özel olarak sıfırdan yapılmıştır. Pratik olarak deponun tam uzunluğunu çalıştırdılar. Envanteri başlatmak için, genellikle çizgi romanların her sayısının yaklaşık 300-400 kopyasını tablolara koyduk-sırayla. Bu çok şey gibi gelebilir, ancak çoğu zaman kazık uzun sürmedi ve sık sık yeniden stoklanmaları gerekecekti. Burada kravat çizgisinin önemi geldi-bir başlıktan bittiğinizde, genellikle tek yapmanız gereken, aynı başlıktan daha fazla kutu hemen hemen arkanızda olduğu için, muazzam bir zaman kazandırdı. Kutuyu fiziksel olarak bulmak zorunda değilsiniz.

Zing kalbimin iplerine gitti

O zamanlar, dünya renginden gelen çizgi romanlar 50 kişilik demetlerde teline bağlı olacaktı. Bu hem iyi hem de kötüydü. Bir hesap için 65 kopya saymayı çok daha basit hale getirdiği için bizim için harikaydı – 50 kişilik bir paket alın ve başka bir paketten 15 kopya daha alın, yani 65 yerine sadece 15 kopya saymak zorunda kaldık. (( Not: Dizeyi herhangi bir “kırık” demette kesmeyi hatırlamak her zaman çok önemliydi, bu yüzden tam 50 ile karıştırılmayacaktır.) Dize bağları da kötüdür, çünkü genellikle preslerde makine tarafından bağlanırlar. ve sık sık çok sıkı bağlanmıştı – neredeyse her zaman her bir paketin üst ve alt kopyalarına zarar veriyor. Bazen, demetler çok sıkı bağlandı, her bir demetin birkaç kopyasına zarar verdi ve muhtemelen tüm demeti çözdü.

String-Tie hasarı, doğrudan pazarın ilk yıllarında perakendeciler, distribütörler ve yazıcılar tarafından sıcak bir şekilde itiraz edildi. 80’lerin ortalarında (genellikle dünya rengi dışındaki yerlerde basılan) çizgi romanlara lüks formatlar ve daha iyi kağıt tanıtıldığında, birçoğu dize bağları kullandığı için bu yazıcılardan bir faktör olmayı bıraktı. Ama dünya rengiyle ilgili öyle bir sorun olmalı ki, String-Tie hasarının yazıcı tarafından telafi edildiğine inanıyorum. Bize depoda çok sayıda baş ağrısına neden oldu. Kötü hasarlı kitaplara göz kulak olmaya çalıştım, mümkün olduğunca açık demetlerden daha iyi kopyalar için onları takas ettim, ancak daha büyük hesaplar (bazı başlıkların yüzlerce kopyasını sipariş eden), genellikle 300 çizgi romanın mühürlü vakalarını aldım – hepsi hala ip -TIMED, çünkü tek bir akşam sistemde hareket eden kitapların hacmi ile, her kopyayı incelemek için yeterli zaman yoktu (veya 300 bireysel kopyayı elle saymak). Yani, hesaplarımızdan hasar getirilerini kabul etmek (muhtemelen onları çok mutlu etmedi)Dağıtım dışı günlerimizde haftalık rutinimiz.

Hesapları paketlediğimiz emir, haftadan haftaya nadiren değişti (doğrudan pazar o günlerde sıçrama ve sınırlarla büyürken oldukça sık meydana gelen yeni hesaplar eklemedikçe). Çoğunlukla çizgi romanların nasıl gönderileceğine göre belirlenen katı bir dizi vardı. Her zaman birincisi, bu noktada ne yazık ki, çizgi romanlarını Cuma – Yeni Çizgi Roman Günü’nde raflarda alarak rakipleriyle rekabet etmek isteyen West Coast hesapları için ne yazık ki bir zorunluluktu. (Sonunda, çizgi roman endüstrisi hem nakliye düzenlemelerini geliştirdi hem de yeni çizgi romanları Çarşamba gününe taşıdı. Günler, nakliye masrafları ile kendilerini banka yapmadan. Sonuçta, tam olarak herkesin umduğu gibi çalışmadı – ama bu başka bir hikaye!)

Çıldır!

Hava yükü önce dışarı çıktı, çünkü havayolları tarafından uygulanan gerçek bir son tarih vardı. Bu paketler yapıldığında, bir CCD şirketi minibüsüne yüklendi ve şehir boyunca havaalanına sürüldü – bir otoyoldan diğerine 20 mil saç tokası çıkış rampası içeren bir yolculuk. Normal sürücünün mevcut olmadığı bir gece rotayı sürmek zorunda kaldığımda tamamen üzücü olduğunu öğrendim. Kargo minibüslerini çok sık kullanmadıktan sonra, yüküm (daha sonra yaklaşık bir buçuk ton olarak tahmin edildiğinde) aniden bana kaydırdığında oldukça şaşırdım ve iki tekerleğin üzerine eğilen saç tokası rampasının bir kısmına gittim. İlk – ve son kez – minibüsü sürdüm. Bununla birlikte, sirkte palyaço arabalarını sürmeyi öğrenmek için harika bir deneyim oldu.

İkincisi, nakliyenin Cuma günü gelmesini isteyen birkaç UP hesabı vardı, bu yüzden kesilmeleri ve kesme sürelerinden önce UPS’e teslim edilmeleri gerekecekti (20:00 civarında bir yerde). Başlangıçta, bu başka bir kasaba çapraz gezisi gerektirdi, ancak daha sonra UPS, CCD’nin hemen köşesinde bir şube açtı ve bu gereksinimi çok daha kolay hale getirdi. Üçüncüsü başka bir van yükü-CCD’nin Minneapolis rotası. CCD’nin ikiz şehirlerde (ve rota boyunca) bir dizi büyük hesabı vardı, bu yüzden bu siparişlerin oldukça erken yapılması gerekiyordu, bu yüzden minibüs Cuma sabahı çizgi roman teslim etmek için bir gecelik gezi yapabilir.

Bu üç grup, CCD’nin en büyük hesaplarının çoğunu ve çizgi romanlarını Cuma gününe kadar (son bir grup hariç) alacak olan neredeyse herkesi içeriyordu. Şimdiye kadar, Perşembe akşamı iyi oldu ve biz bu noktaya kadar çılgın bir hızda (genellikle ara vermeden) çalışıyorduk. Ancak bir mola vermeden önce yapılacak bir hesap daha vardı – CCD’nin en büyük tek hesabı Westfield Comics. Neyse ki, Westfield’ın başından beri başından beri başından beri başından beri baştan çıkmak en kolay şeydi. Bu, tek yapmamız gereken kitaplarını tek bir yerde bir araya getirmekti ve sonra onları el kamyonları ile salonun karşısında hareket ettireceklerdi. (Daha sonra, depolarını aştıktan sonra, Westfield kitaplarını almak için kendi minibüsleriyle veya kamyonlarıyla birlikte gelirdi).

Westfield ekibi yeni kitapları kendi nakliyeleri için saymak ve hazırlamakla meşgulken, CCD ekibi sonunda bir nefes alabilir. Şimdiye kadar, gece yarısı ya da sonraydı. Günün çoğunda ve gecenin çoğunda çalışan insanlar akşam için eve gittiler, çünkü çoğunun Cuma sabahı üye olduğum tüm gece mürettebatını hecelemek için olması gerekecekti- En az CCD’deki ilk günlerimde. Geri kalanımız, genellikle 4 ila 6 kişilik küçük bir mürettebat hızlı bir yemek molası aldı ve biraz daha insancıl bir hızda işe geri döndü, Cuma günü kitaplarını almayı umursamayan daha büyük hesapları çekip paketleyerek geri döndü. Sabah UPS aracılığıyla gönderilecekti.

Tekinsiz X-Men #165

Ama önce Wareho’yu temizlemek zorunda kaldık